Jak daleko można uciec...

Wielokrotnie powtarzałam i pisałam, że w czasie odczuwania zagrożenia można podjąć się trzech opcji - ucieczki, walki lub obojętności. Ja należę do osób, które są dobre w uciekaniu. Można by rzec, że to już dyscyplina sportowa Maassen. Kiedy odczuwam zagrożenie, jestem w niebezpieczeństwie to zawsze uciekam. Nie podejmuję się walki, bo nie jest tajemnicą to, że nie lubię brudzić sobie rąk niepotrzebnie. Obojętna też nie bywam, bo uważam że to postawa życiowych ignorantów. Ja wolę uciec, daleko od wszystkiego. Od problemów, kłopotów, osób, obowiązku czy złych wspomnień. Moje postępowanie jest niesamowicie podobne do zachowania serialowej Kate z Lost. Całe życie ta dziewczyna uciekała... tak naprawdę przez wspomnieniami i przed samą sobą. Ucieczka pozwalała jej poczuć adrenalinę, która sprawiała, że czuła wiatr we włosach. Też lubię jak coś się dzieje, ale w gruncie rzeczy cenię sobie spokój i stabilność.
Pewnie robię sobie krzywdę uciekając przed wszystkim co mnie otacza, ale to odpowiedź mojego organizmu na niebezpieczeństwo i zagrożenie. Moją osobistą tragedią jest to, że nie umiem ufać. To jest silniejsze ode mnie. Nie ufam nikomu. Jedynie samej sobie, bo wiem jakie są moje granice i na co mogę sobie pozwolić. I wiecie co jest w tym wszystkim najsmutniejsze? To, że już komuś prawie, że zaufałam a ten ktoś niszczy wszystko nad czym pracowałam. To się wydaje takim absurdem, cholernym nonsensem ale to się dzieje. Wielokrotnie wspominałam na blogu o lojalności względem bliskich sobie osób. Pamiętacie historię o Pannie Zet i Kobrze? Tyle mówiłam, że co dotyczy dwóch osób powinno zostać między tymi dwiema osobami, a nie ciągnąć się między trzecią, czwartą czy dziesiątą osobą. A jeszcze zabawniejsze jest to, że osoba nie znająca mnie ufa komuś na mój temat. Mnie to śmieszy i trochę zasmuca, bo to pokazuje jacy ludzie są i jak bardzo zwracają uwagę na pozorność czynów. Dlatego też odsunęłam się od wielu osób z mojego środowiska, tym samym wybierając samotność. Poza tym jestem kobietą potrzebującą pewnej izolacji na jakiś czas. Ludzie tego w większości nie rozumieją, więc rozpowiadają plotki, że ignoruję, olewam, krzywdzę, łamię serca i jestem wyrachowaną suką. Cóż... ja nie odpowiadam za to co Ci ludzie mają w psychice. Jeśli ktoś nie rozumie mojego egocentryzmu to trudno... jego problem z nim, nie ze mną. Rozumiecie te paradoksy? Na pewno, bo jesteście naprawdę świadomymi ludźmi. Poznałam wielu z Was to doskonale wiem. U ludzi bardzo cenię mądrość, a głupoty nie znoszę. Ktoś mi powiedział, że głupiego faceta można znieść, ale głupiej kobiety NIE. I taka jest prawda. Wiele kobiet w moim wieku to marne intelektualistki - niestety. Pamiętam jak poznałam w Kaliskiej jedną taką tępą dzidę i wiecie co? nie pojmuję jak ktoś inteligentny może się z nią przyjaźnić. Ale jednak może. Życie to paradoks, wypełniony setką nonsensów. Od tego wszystkiego chce się uciec, wyskoczyć i pobiec daleko przed siebie i rozglądając się na boki i nie patrząc za siebie. Po prostu uciec, daleko, jak najdalej stąd. W życiu wyznaję wiele zasad Ojca Chrzestnego między innymi lojalność i pozostawianie sobie tego co ktoś mi powiedział. Uważam, że to uczciwe, mimo że znajomość, przyjaźń lub miłość się kończy.
Swoją drogą przyjaźń chyba nie istnieje... a na pewno nie między kobietami. Najczęściej najlepsza przyjaciółka wbija nóż w plecy, najlepsza przyjaciółka pieprzy się z Waszym mężem, najlepsza przyjaciółka zazdrości, najlepsza przyjaciółka... Od tego wszystkiego każdy z Was niech ucieka. Gdybyście walczyli co byście zyskali? Ja myślę, że pozostawiając za sobą wszystko jest lepiej. Nie ma pytań, nie ma krzyków, łez, jest tylko wspomnienie. Bardzo często tęsknimy za wspomnieniami a nie za prawdziwymi ludźmi.

Tymczasem.