Mój DEKADENTYZM

Mimo, że jestem osobą pełną entuzjazmu i optymizmu to od czasu do czasu trafia mi się melancholia zahaczająca o głęboki dekadentyzm. I w przeciwieństwie do depresji dekadencja umysłu jest niekiedy bardzo budująca(przynajmniej w moim przypadku), mimo iż to nurt w sztuce, który "przechylał" ludzi ku upadkowi moralnemu, etycznemu, obyczajowemu. Mnie już nie "przechyli", bo ja się dawno "przechyliłam" ha ha ha 😈.

Lubię ten stan ducha kiedy mogę pobyć sama ze sobą, pomyśleć, zapalić papierosa, napić się czegoś mocniejszego, założyć czarną koronkową, bardzo seksowną bieliznę, wyjść na taras i patrzyć na ten piękny świat, który już dawno pochylił się ku upadkowi i... upadł.
Pewnie zastanawiacie się o czym wtedy myślę...Otóż myślę, o wszystkim co jest dla mnie ważne, czyli o życiu, przemijaniu, śmierci, starości, o tym, że jestem coraz starsza, ale czy mądrzejsza? Z pewnością bardziej świadoma wielu aspektów życia i siebie samej. Myślę też o moich przyjaciołach, z którymi nie mam kontaktu i o tym dlaczego zawsze odchodzę od ludzi gdy wszystko staje się takie piękne i poukładane. Myślę o ludziach, którzy są dla mnie ważni, mimo że z nimi już nie rozmawiam, nie widzę się z nimi. Bardzo zastanawiam się nad tym co będzie po tym co jest(czyt. po śmierci). Lubię zastanowić się nad swoim postępowaniem, nad moimi uczuciami względem różnych osób. Czasem lubię posłuchać jazzu, porozmawiać o seksie i spełnionych oraz niespełnionych fantazjach seksualnych. Lubię filozofię Kanta, lubię. `Ah...

We mnie dużo jest konfliktów wewnętrznych i przeróżnych skrajności, bo wiecie... z jednej strony lubię namiętne latino, z drugiej głęboką dekadencję, mroczny i bardzo kobiecy strój, a z trzeciej drzemie we mnie hipis chcący pokoju i miłości dla świata, ludzi i zwierząt. Niemniej mam w sobie bardzo dużo dekadencji, która chciałaby zdekadencjować*(TAK utwórzmy neologizm) się z kimś kogo kocham pijąc czerwone wino, paląc i rozmyślać na temat najczarniejszych zakamarków ludzkiej psychiki. To mnie tak fascynuje. Tak rozpala, tak upadla, ale to takie piękne.

Chciałabym kiedyś przejść ciemnym i bardzo mrocznym lasem w czarnej koronkowej sukni, podkreślającej talię, biust i ramiona. Mieć rozwichrzone włosy, mroczny makijaż i czuć powiew wiatru na moich ramionach, szyi i we włosach. Chciałabym iść samotnie tym lasem oświetlonym przez światło księżyca, gwiazdy i odnaleźć to czego moje serce, umysł i dusza pragnie...


Mój dekadentyzm mnie kiedyś zabije albo doprowadzi do nirwany.
Tymczasem.